Meer transparantie of informatie? Juist minder!

Of het nu een CEO of een politicus is, iedereen heeft zijn of haar mond vol van transparantie. Iedereen moet zoveel mogelijk informatie krijgen, alle beslissingen moeten transparant genomen worden en iedereen heeft het recht op alle informatie.

Dit alles zorgt ervoor dat er misschien wel een beslissing genomen gaat worden, wanneer iedereen zijn verschrikkelijke ‘plasje’ erover heeft gedaan… Maar één ding is zeker: de beste beslissing is niet genomen, maar wel de beslissing waarbij ieders ego in elk geval gestreeld is.

In Nederland mag iedereen zeker te weten een mening hebben, prima. Maar dat hoeft niet te betekenen dat een beslisser ook iets met die mening of input moet. Het lijkt er wel eens op dat wanneer iemand, veelal ongevraagd, input of een mening heeft gegeven dat hij/ zij hierdoor automatisch betrokken is bij het beslissingsproces. Wie heeft deze beste mensen de illusie gegeven dat hun mening er ook écht toe doet of van toegevoegde waarde is voor het beslissingsproces?

Ik zal uitleggen waarom ik van mening ben dan meer transparantie leidt tot onduidelijke beslissingen, een langere doorlooptijd en een wir war van mensen die ‘iets’ hiervan willen vinden. Dat komt omdat niet gekwalificeerde mensen, collega’s die niet over alle relevantie informatie beschikken of simpelweg niet in staat zijn om bepaalde informatie goed te kunnen duiden zich gaan bemoeien met zaken waar ze dus niet zoveel verstand van hebben. Dit beïnvloed het beslissingsproces en niet op een positieve manier.

Binnen de Italiaanse maffia werken ze met conform een ‘need to know’ principe. Je krijgt de informatie die je nodig hebt om jou kerntaken te kunnen uitvoeren. Alleen daar waar je voor aangenomen bent én, klein detail, ook voor betaald wordt. Binnen de maffia zijn ze gewend met een duidelijke hiërarchische structuur, maar werken met vakexperts die weten wat ze moeten doen en wat ze hiervoor nodig hebben. Alles wat niet bijdraagt aan het doel wordt niet gebruikt.

Een medewerker krijgt drie dingen voor zijn werkzaamheden: een opdracht, de doorlooptijd en het geëiste resultaat. Hoe iemand vervolgens dat voor elkaar krijgt is aan hem, hij is expert, hij is daarvoor aangenomen dus we laten hem zijn werk doen. Eén ding is essentieel: alles moet geruisloos want ze houden niet van herrie: slecht voor de zaken. Deze manier van het beperkt delen van informatie werkt, omdat iedereen zich bezig houdt met de juiste dingen en zich niet bezig houdt met allerlei zaken die afleiden: niet meer transparantie en informatie, minder graag.